आयुष्याच्या या तीन उतारावर दुःखी होऊ नका

 आयुष्याच्या या तीन उतारावर  दुःखी होऊ नका:-

(१)   ५८+  वयानंतर

कामाची जागा तुम्हाला दूर ठेवते. तुमच्या कारकिर्दीत तुम्ही कितीही यशस्वी किंवा पराक्रमी असलात तरी तुम्हाला एक सामान्य माणूस म्हटले जाईल. म्हणून, आपल्या पूर्वीच्या नोकरीच्या मानसिकतेला आणि श्रेष्ठतेच्या भावनेला चिकटून राहू नका. मी अमुक होतो, तमुक होतो ते डोक्यातून काढून टाका. हलका व्यायाम,चालायला जाणे,योगा करत रहा.

(२) दुसरा :- ६५+ वयानंतर,

या वयात समाज तुम्हाला हळूहळू दूर करेल . तुम्ही ज्या मित्रांना आणि सहकाऱ्यांशी भेटता आणि त्यांच्याशी मैत्री करता ते कमी होतील आणि तुमच्या पूर्वीच्या कामाच्या ठिकाणी, गावातील   तरुण पिढी लहान मुले, गावात राहण्यास आलेले नवे   पाहुणे तुम्हाला कोणीही ओळखू शकनार नाही.

"मी असा होतो..." किंवा "मी एकदा या पदावर होतो..." असे म्हणू नका कारण तरुण पिढी तुम्हाला ओळखणार नाही आणि तुम्हाला त्याबद्दल वाईट वाटू नये !!

(३) उतारवयातील तिसरा टप्पा :-७२+

 कुटुंब  व समाज तुम्हाला हळूहळू दूर करेल. जरी तुमची बरीच मुले आणि नातवंडे असतील. तरीही बहुतेक वेळा तुम्ही तुमच्या जोडीदारासोबत किंवा स्वतःहून एकटे राहत असाल.

जेव्हा तुमची मुलं अधूनमधून भेट देतात, तेव्हा ती आपुलकीची अभिव्यक्ती करतील. त्यामुळे कमी वेळा तुमच्या सोबत बोलतील. तरी त्यांना दोष देऊ नका. कारण ते त्यांच्या स्वतःच्या आयुष्यात व्यस्त असतात!

    तुमचे मत कोणी विचारत बसणार नाही आणि सांगितले तरी कोणी विचारत घेणार नाही.

77+ नंतर, पृथ्वी तुम्हाला नष्ट करू इच्छित आहे. आकाशातील देव तुम्हाला बोलवत असतील. यावेळी, दुःखी होऊ नका किंवा रडत बसू नका .आयुष्यात झालेल्या चुकांवर पश्चाताप करत बसू नका, कारण हा जीवनाचा अंतिम टप्पा आहे. प्रत्येकजण शेवटी या मार्गाचा अवलंब करेल !!

 म्हणून आत्ताच चांगले शरीरं असताना, पूर्ण आनंदाने जीवन जगा! तुम्हाला आवडेल ते खा.तुम्हाला पाहिजे ते प्या,  आवडते खेळ खेळा . आवडीच्या गोष्टी करा. आवडीच्या  ठिकाणी सहलीला जा.जीवनातील खरा  आनंद घ्या. चांगले छंद जोपासा. कारण आता तुमच्या पैश्यांचा  तुम्हाला उपयोग होण्याचे बंद होणार आहे. मित्रांशी फोन वर बोलत रहा. आपल्या आठवणी त्यांना  शेअर करत रहा.

आनंदी रहा, आनंदाने जगा

58 + मित्रांचा ग्रुप बनवा. ठरलेल्या ठिकाणी भेटत रहा दूरध्वनी वर त्यांच्याशी बोलत रहा . आयुष्य तर एक ना एक दिवस संपणार आहे..

तथागत गौतम बुद्धाचा जन्म लुंबिनी

 तथागत गौतम बुद्धाचा जन्म लुंबिनी

लुंबिनी येथील सिद्धार्थाच्या जन्मस्थळावर बांधलेला आधुनिक संरक्षक मंडप आणि शेजारी उभा अशोक स्तंभ...

आपला भारत देश हा साऱ्या जगात 'बुद्धाचा देश' किंवा 'बुद्धभूमी' म्हणून ओळखला जातो. तथागत भगवान बुद्धांनाही भारताचे महान सुपुत्र म्हणून ओळखले जाते. आज हजारो वर्षानंतरही साऱ्या जगावर बुद्ध विचारांचा प्रभाव आहे. भगवान बुद्धांचा जन्म इसवी सनापूर्वी ५६३ या वर्षी 'लुंबिनी वन' येथे झाला. लुंबिनी हे स्थान भारताच्या उत्तरेस असलेल्या 'नेपाळ' या छोट्याशा देशात आहे. आजच्या भारतातील कपिलवस्तु (पिप्रहवा) येथील राजा शुद्धोदन आणि त्याची राणी महामाया अथवा मायादेवी यांच्या पोटी भगवान बुद्ध ह्यांचा जन्म झाला. माता महामाया ही प्रसूतीसाठी आपल्या माहेरी देवदह नगरीस जात असताना वाटेत 'लुंबिनी वन' येथे एका शालवृक्षाखाली ती प्रसूत झाली. 'लुंबिनी' प्रमाणेच 'देवदह नगरी' हे भगवान बुद्धांचे आजोळही नेपाळमध्येच आहे.

'लुंबिनी' हे भगवान बुद्धाचे जन्मस्थान. तेथील 'लुंबिनी वन' हे अत्यंत रमणीय स्थान होते. ते कदाचित शुद्धोदनाच्या मालकीचे असावे. मात्र ते शाक्यांच्या गणराज्यात होते हे नक्की. शुद्धोदनाचा तेथे एक राजवाडाही असावा. कपिलवस्तुहून देवदह नगरीस जाणारा रस्ता हा लुंबिनी वनातून जात असे. हे वन स्वर्गीय अशा-चित्रलता वनाप्रमाणे किंवा एखाद्या महाप्रतापी राजाच्या स्वागतासाठी सुशोभित केलेल्या मंडपासारखे भासत असे. तेथील वृक्ष बुंध्यापासून शेंड्यापर्यंत फुला-फळांनी बहरलेले होते. निरनिराळ्या प्रकारचे पक्षीगण मंजुळ स्वरात गात असत; अशा त-हेचे वर्णन डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर ह्यांच्या 'भगवान बुद्ध आणि त्यांचा धम्म' ह्या ग्रंथात आढळते. सिद्धार्थमाता महामाया ही प्रसूतीसाठी माहेरी निघाली होती. परंतु लुंबिनीवनाचे निसर्गसुंदर आणि शांत वातावरण यामुळे तेथे काही काळ विहार करावा असे महामायाला वाटले. त्याच वेळेस तिला तेथे ध्यान धारणा ही करावयाची होती. त्यासाठी तिने शुद्धोदनाजवळ परवानगी मागितली. या प्रसंगाचे वर्णन महाकवी अश्वघोष आपल्या 'बुद्धचरित' या ग्रंथात करतात 'सा लुम्बिनींनाम् वनान्तभूमि चित्रद्रुमां चैत्ररसाभिरामां। ध्यानानुकूलां, विजनामिधेण तस्मां निवासाय नृपं बभाषे ।।

(अर्थः ध्यानाकरिता योग्य अशा एकान्त वनाच्या इच्छेने नानविध वृक्षांनी युक्त अशा चैत्ररथ उपवनाप्रमाणे सुंदर अशा लुंबिनी वनामध्ये जाण्यासाठी राजाला तिने विनंती केली.)

'लुंबिनी वनामध्ये ध्यान-धारणा आणि विहार करावयाची महामायाची तीव्र इच्छा असल्याचे समजताच राजा शुद्धोदनाने कसे ऐश्वर्य उभारावयास सांगितले त्याचे वर्णन 'ललितविस्तर' या ग्रंथात वाचावयास मिळते. ते कदाचित अतिरंजित असेलही पण बहारदार आहे.

मणिकन कनिषिक्तां लुम्बिनी कारयध्वं

विविधवसने रत्नैः सर्ववृक्षां प्रवेया।

विविध कुसुमचित्रं नन्दनं वा सुराणां

वदत च मम शीघ्रं सर्वमेतं विधाय ।।२००।।

(मराठी स्वैरानुवादः संपूर्ण लुंबिनी वन हिऱ्यांचे आणि सुवर्णांचे मणी यांनी विभूषित करा. विविध प्रकारची फुले, उंची प्रकारची वस्त्रे आणि रत्ने आणि माणके यांनी आच्छादून टाकावी. कारण जगातील सर्वात श्रेष्ठ पुरुष लुम्बिनी येथे जन्म घेणार

आहे.)

अशा ह्या सुंदर रमणीय लुंबिनी वनात सिद्धार्थ गौतमाचा जन्म झाला. बौद्ध धम्माचे ज्येष्ठ अभ्यासक आदरणीय धर्मानंद कोसंबी 'भगवान बुद्ध' या ग्रंथात...

मधु दंडवते : झुंजार समाजवादी नेता.

*!!..मधु दंडवतेंना दंडवत ..!!* 

काही वर्षापूर्वी अरविंद केजरीवाल यांनी आम  आदमी पक्षाच्या स्थापनेनंतर 'साध्या राहणीमानाचे' मार्केटिंग केले होते. त्यावेळी अनेकांना अरविंद केजरीवाल यांच्या त्या साधेपणाचे कौतुक आणि अप्रूप वाटले. कारण त्यांच्यातील बहुतांश लोकांना मधु दंडवते हे अजब रसायन माहितीच नव्हते. बसस्टॉपवर रांगेत उभे असलेल्या नानांचे कित्येक प्रत्यक्षदर्शींनी दर्शन घेतलेले आहे. आपण या देशातील महत्त्वाचे नेते आहोत म्हणून बसच्या पुढच्या दरवाजाने चढण्याची सवलतदेखील या तत्त्वनिष्ठ व्यक्तीने कधी घेतली नव्हती ..!!* 

*मधु दंडवते हे देशाचे अर्थमंत्री होते. हे पद गेल्यानंतर ते एका बँकेत जेव्हा चारचाकी गाडीसाठी कर्ज काढायला गेले, तेव्हा तिथला अधिकारी आवाक झाला. देशाचे अर्थमंत्रीपद भूषविलेला नेता गाडीसाठी बँकेत कर्ज घ्यायला येतो, हे चित्र या देशात पुन्हा कधी दिसेल असे वाटत नाही ..!!*  

*कणकवली रेल्वेस्टेशनहून मुंबईला प्रवास करत असताना किंवा प्रवास करून आल्यावर, जिन्याजवळ मधु दंडवतेंचे जे तैलचित्र आहे, त्याला दोन्ही हात जोडून प्रणाम केल्याशिवाय कधीच पुढे जाता येत नाही. तो प्रणाम एवढ्यासाठीच असतो, की आज या कोकण रेल्वेने आपण जो काही प्रवास करतोय, तो फक्त आणि फक्त तुमच्यामुळे ..!! एका कर्मयोग्याप्रति व्यक्त केलेली ती कृतज्ञता असते ..!!* 

*राजापूर मतदारसंघाचे खासदार असलेले बॅरिस्टर नाथ पै यांचे अकस्मात निधन झाल्याने, अहमदनगरचे प्राध्यापक मधु दंडवते यांना पक्षाने थेट कोकणातून लोकसभा निवडणुकीचे तिकीट दिले. निकष फक्त एकच होता, तो म्हणजे नाथ पै यांच्याप्रमाणे त्यांच्याकडे असलेली विद्वत्ता ..!! काहीही झाले तरी कोकणची जनता लोकसभा निवडणुकीत मतदान करताना एका विद्वान उमेदवारालाच मत देणार, हा पक्षाला असलेला विश्वास ..!!* 

*तो काळ इंदिरा गांधी यांचा होता. संपूर्ण देशात १९७१ मध्ये इंदिरा गांधी यांची लाट आलेली असतांना, त्यांनी शेंदूर फासलेला दगडदेखील निवडून येत होता. महाराष्ट्रदेखील याला अपवाद नव्हता. इंदिरा लाटेत कॉँग्रेसचे ४८ पैकी ४७ खासदार निवडून आले .. फक्त एकच खासदार जनता दलाचा निवडून आला .. आणि तो खासदार म्हणजे आदरणीय मधु दंडवते ..!!* 

*कोकणची जनता कोणत्याही लाटेत वाहवत जात नाही, हे त्या वेळी इंदिरा गांधींना कोकणने दाखवून दिले होते.  कोणत्याही नेत्याचा उधळलेला वारू थोपवून दाखवण्याची ताकद, या कोकणच्या मातीत आहे. थोडक्यात, अहमदनगरचे मधु दंडवते कोकणात निवडून आले आणि नंतर ते कधी कोकणी झाले, ते त्यांनासुद्धा कळले नाही. त्या काळी मधु दंडवते हा कोकणी जनतेचा स्वाभिमान होता आणि आजही आहे ..!! त्यांनी बॅरिस्टर नाथ पै यांच्याप्रमाणे संसदेत अभ्यासपूर्ण भाषणे करून, राजापूर मतदारसंघाची ओळख ‘विद्वान लोकांचा मतदारसंघ’ अशी देशभरात सर्वदूर केली. आजही या द्वयींची भाषणे अभ्यासासाठी संसदेत जतन करून ठेवलेली आहेत ..!!* 

*कालांतराने दंडवते हे देशाचे रेल्वेमंत्री झाले. अ.ब. वालावलकर यांनी कोकण रेल्वेचे स्वप्न पाहिले होते, परंतु आमचे नाना ते स्वप्न अक्षरशः दिवसरात्र जगले. दरी-खोऱ्यांतून रेल्वे शक्य नाही म्हणून याअगोदर कोकण रेल्वेच्या प्रस्तावावर अनेकदा फुली मारण्यात आली होती. मात्र जॉर्ज फर्नांडिस यांच्यासारखा सहकारी आणि ई.श्रीधरन यांच्यासारखा ध्येयनिष्ठ इंजिनिअर यांना सोबत घेऊन, नानांनी हे अशक्यप्राय स्वप्न साकार केले. कोकण रेल्वेची संकल्पना जेव्हा त्यांनी कोकणी जनतेसमोर मांडली, तेव्हा कोणताही विकासात्मक दृष्टिकोन नसलेल्या तत्कालीन विरोधकांनी, नानांवर अगदी टोकाची टीका केली. ‘दंडवते सदा गंडवते’ या घोषणेपासून रस्त्यावर फिरणाऱ्या रोड रोलरवर ‘आली पहा आली .. दंडवतेंची रेल्वे आली ..’ या सर्व गोष्टींचा त्यात समावेश होता. मात्र क्षमाशील असलेल्या या कर्मयोग्याने, ही विखारी टीकादेखील अगदी हिमालयाप्रमाणे स्तब्ध राहून सहन केली .. लोकसभेत 'विरोधक' म्हणून इंदिरा गांधींवर शब्दांच्या धारदार अस्त्रांनी तुटून पडणारे नाना, त्यांच्या अकस्मात निधनानंतर भावुक होऊन ‘राजीव गांधींना त्यांची आई आता कधीच मिळणार नाही ..’ असे उद्‌गार काढतात, तेव्हा या व्यक्तीच्या हृदयाची आणि विचारांची विशालता लक्षात येते. 'कोकण रेल्वेचे' स्वप्न साकारल्यानंतर विरोधक काळाच्या ओघात गडप झालेत, परंतु मधु दंडवते हे कोकणच्या इतिहासात अजरामर झाले आहेत. जेव्हा केव्हा कोकणचा इतिहास लिहिला जाईल, तेव्हा त्यात एक पान हे खास नानांसाठी राखीव असेल आणि त्यांचे नाव सुवर्णाक्षरातच लिहिले जाईल, यात तिळमात्र शंका नाही ..!!* 

*कोणत्याही विषयावर अधिकारवाणीने बोलणाऱ्या नानांची कपाटे वेगवेगळ्या विषयांवरच्या पुस्तकांनी भरलेली असत. ज्यांची कपाटे पैशांच्या थैल्यांनी भरलेली होती, त्या नेत्यांना कधीच पराभव पाहावा लागला नाही. मात्र 'कोकण रेल्वे'चे अशक्यप्राय स्वप्न पूर्ण करणाऱ्या नानांचा १९९१ च्या लोकसभा निवडणुकीत, काँग्रेसचे उमेदवार कर्नल सुधीर सावंत यांनी पराभव केला. त्याच काळात नारायण राणे यांची सिंधुदुर्ग जिल्ह्याच्या राजकारणात एंट्री झालेली असल्याने, शिवसेनेची संघटना बळकट झाली होती. अशा परिस्थितीत शिवसेनेने वामनराव महाडिक यांना लोकसभा निवडणुकीचे तिकीट देऊन, मतांचे विभाजन केल्याने त्याचा फटका मधु दंडवतेंना बसला व सुधीर सावंत विजयी झाले. सलग पाच वेळा विजय मिळाल्यानंतर अचानकपणे झालेल्या या पराभवामुळे नानांना जबर मानसिक धक्का बसला होता ..!! नेमकी त्याच वेळी त्यांना देशाचा पंतप्रधान बनण्याची संधी  चालून आली होती. तेव्हा ‘मागच्या दरवाजाने (राज्यसभा) जाऊन, मी पंतप्रधान होऊ इच्छित नाही ..!!’ असे त्यांनी स्पष्ट केले. त्या वेळी लालूप्रसाद यादव व अन्य नेत्यांनी त्यांना ‘बिहारमधला कोणताही मतदारसंघ निवडा, आम्ही तुम्हाला निवडून आणून लोकसभेवर पाठवतो’ अशी खात्री दिली. तेव्हा तत्त्वांच्या या पुजाऱ्याने जे उत्तर दिले, ते ऐकून त्यांचा लोकसभा निवडणुकीत पराभव करणारा कोकणी माणूस मनातून हळहळला. नाना प्रांजळपणे म्हणाले - "माझ्या लोकांनी मला निवडणुकीत नाकारले, त्यामुळे देशाचे सर्वोच्च पद भूषविण्याचा नैतिक अधिकारच मला प्राप्त होत नाही .." आजच्या या बाजारू राजकारणात, नानांसारखी नैतिकतेची व्याख्या सांगणारा दुसरा पुढारी, आज शोधून तरी सापडेल का ..??*

*आपली तत्त्वे आणि नैतिकता जपण्यासाठी त्यांनी पंतप्रधानपदावर पाणी सोडले, अन्यथा एक मराठी माणूस देशाचा पंतप्रधान झाला असता. त्यानंतर १९९६ च्या लोकसभा निवडणुकीत, कोकणच्या जनतेचे लोकसभा निवडणुकीत विद्वान उमेदवाराप्रती असलेले आकर्षण पाहून, शिवसेनाप्रमुख बाळासाहेब ठाकरेंनी पेशाने सीए व सारस्वत बँकेचे चेअरमन असलेल्या सुरेश प्रभूंना उमेदवारी दिली. या वेळी सुरेश प्रभूंनी सुधीर सावंत व मधु दंडवते या दोघांचाही पराभव केला. त्या वेळी निकालाच्या दिवशी सुरेश प्रभूंना विजयी घोषित केल्यानंतर त्यांनी लगेचच शेजारी उभे असलेल्या मधु दंडवतेंची भेट घेत, त्यांच्या चरणांना वाकून स्पर्श केला. मतांच्या गोळाबेरजेत आपण विजयी झालेलो असलो, तरी मधु दंडवते या व्यक्तीचे कोकणप्रती असलेले योगदान प्रभूंना चांगलेच माहिती होते. त्या वेळी नानांनी सुरेश प्रभूंचे अभिनंदन करून त्यांना आलिंगन देत म्हटले, ‘बॅरिस्टर नाथ पै व मी आम्ही दोघांनी संसदेत जपलेला या मतदारसंघाचा लौकिक तुम्ही कायम राखाल, याची मला खात्री आहे. आज तुमच्या रूपाने या मतदारसंघाला पुन्हा एकदा विद्वान खासदार मिळाला आहे ..!!’* 

*आपल्या 'साधेपणाचे' कधी मार्केटिंग करावेसे मधु दंडवतेंना वाटले नाही, कारण तो त्यांच्या रक्तातीलच एक गुण होता. अशा या अत्यन्त साध्या नेत्याने कधी काळी आपल्या मतदारसंघाचे सलग पाच वेळा लोकसभेत प्रतिनिधित्व केले होते, हे सांगताना आपली छाती निश्चितपणे अभिमानाने भरून येते ..!!* 

*ज्या काळात लोकशाही व्यवस्थेच्या मूलभूत सिद्धांतावर घाव घालण्याचे विरोधकांचे प्रयत्न सुरू आहेत .. ज्या काळात लोकशाही व राजकीय नेतेमंडळींवरचा लोकांचा विश्वास उडत चाललाय .. त्या पिढीला, आणि पुढच्या अनेक पिढ्यांना, ‘दंडवते कोण होते’ हे समजणे नितांत गरजेचे आहे ..!!* 

*राजकारणात राहूनही नि:स्पृहपणे काम करता येते, हे पुढच्या पिढ्यांच्या मनावर ठसवून देण्यासाठी त्यांना 'मधु दंडवते कोण होते' हे माहिती असणे नितांत गरजेचे आहे. जगाच्या आजवरच्या एकंदर लोकसंख्येचा विचार करता, ज्यांचे चरणस्पर्श घेऊन कृतकृत्य होता यावे, अशा फारच थोड्या व्यक्ती, या भूतलावर होऊन गेल्या. त्यात फक्त राजकीय क्षेत्राचा विचार केला असता, अशा व्यक्तींची संख्या ही नगण्यच होती. आता एकंदरीतच ज्या वेगाने राजकारणातून नैतिक मूल्यांचा ऱ्हास होत आहे, ते पाहता, मधु दंडवते हे थोर व्यक्तींच्या यादीतील प्रमुख नाव म्हणावे लागेल ..!!                         

*मा. कै. मधू दंडवते यांची आज पुण्यतिथी आहे ..!!  कोकण रेल्वेचे स्वप्न त्याच्यामुळेच साकार झाले आहे ..!!*

माझे आजोबा : ग्यानोबा व्यंकोजी #शिंदे ..

माझे #आजोबा : #ग्यानोबा #व्यंकोजी #शिंदे ..

(Main pole into the Tent)

..............प्रा बालाजी र शिंदे,नेरुळ -७०६

मानवी मूल्य आणि माणूस म्हणून पिढी घडविण्यास ,आजी -आजोबा वडील ,आई ,काका, मामा -मामी हे तंबूतील खांबासारखे असतात .तेंव्हाच तंबू उभा राहतो.

त्यात महान अगाध ,माणुसकी ,आपलेपण ,आणि बुद्धिमत्ता असलेले व्यक्ती म्हणजे माझे आजोबा .

(Main pole in to the tent)...

ज्यांचे बालपण आजोबांच्या अंगा खांद्यावर गेले ,आजी आजोबा ,काका ,आणि माय -आजी कडील मामा -मामी म्हणजेच 'आजोळ ज्याने जगला' आणि अनुभवला त्यास कधीच कोणत्याही गोष्टीची कमी नाही पडत ..हा माझा अनुभव आहे .

आणि तेच खरे बालपण आणि तोच खरा आशीर्वाद होय...

माझे आजोबा आज ह्यात नाहीत पण त्यांच्या आठवणीने मी सदैव जिवंत आहे कायम .

माझ्या घरात मी पाहिलं वाहिलं #केंद्रीय #कर्मचारी...

ही बातमी आजोबाला कळली आणि आख्या गल्लीत आजोबाने टिरी उघड्या करून नाच केला होता .( जहाँ पणा तुस्सी ग्रेट हो ची स्टाईल )...काय तो आनंद आणि काय तो शुद्ध मनाचा माणूस. आणि निस्वार्थ मन.

मी #काश्मीर कार्यालयीन कामाला  गेलो असताना आजोबांना १९९७ ला एक उलन चे जॅकेट घेऊन आलो  आणि त्यांच्या पुढ्यात ठेवले ,दिवस भर त्या उलांच्या जॅकेट वर कृतार्थ हात फिरत होता ,आणि तो हात मला आशिर्वाद देत होता ..आज तो क्षण आठवून माझ्या पाठीवर हात फिरल्याचा भास होतो आहे आठवणींच्या कोपऱ्यात.

असे अनेक प्रसंग सांगता येतील.त्यांच्या सोबत व्यतीत केलेली.

मी इयत्ता सातवीत असेन ? दिवस पावसाचे होते .आम्हला आत्याच्या (माजी मोठी आत्या संता कांबळे ) गावी #अजनसोंड ला जायचे होते ...वेळ दुपार नंतर ची होती ...गावच्या हाकेवर तिरु नदी ,ती  ओलांडून जावी लागे . अजोनसोंड ते #हाळी अंदाजे १० की मी चे अंतर असेल ,तेंव्हा पायी जावे लागे ,कोणतेही सार्वजनिक वाहन उपलब्ध नव्हते .आमच्या कुटुंबात तर कोणाकडे वाहन न्हवतेच.

मी आजोबा सोबत चालत निघलो होतो ,कालच दक्षिण दिशेला पाऊस पडल्याने नदीचा पुराचा डोह अजून  उतरला न्हवता .

तिरु नदी जवळ आल्यावर मी पाणी बघून घाबरू लागलो आणि आजोबांना तसे कळवले की मी नाही येणार तुम्ही जा .माझा मागे ओढता पाय बघून आजोबांच्या अंगातील मातंग जागी झाला ,आणि हत्तीचे बाळ कुठून आले हे मला कळण्यास विलंब  लागन्यापूर्वी मला पटकण उचलून आपल्या खांद्यावर घेतले .मी घाबरलो त्यांचा पटका आणि मुंडके घट्ट  पकडले  ,माकडा सारखा टकमक बघत  बसलो यांच्या खांद्यावर ,आणि आजोबाच्या ताक्तीचा मला अंदाज आला नाही ,त्यांनी कमरेला असलेल्या पाण्याच्या  धावत्या प्रवाहातून मला त्या किनारी फर फर  घेऊन गेले ....

भल्या मर्द आणि धीट मनाचा माझा आजोबा ..

#अशिक्षित पण ,पदवीधर व्यक्तींना लाजवेल असे ज्ञान होते ..

हर हुन्नरी .#गोवंडी कलेत त्याच्या काळी कोणी हात नाही धरला त्यांचा  .त्यांनी अनेक चिररेबंदी वाडे बांधून दिली ,मंदिराचे कळस ही  बांधले ..

#Trumpet वाजवण्यात ही हातखंडा.

'मै क्या करू राम मुझे बूढा मिलगया.….'

'परदे मे रहणे दो  परदा न उठाओ ..' हे त्यांचे आवडते गीत.

असे 'आजोबा' सर्वांचे असतील ही ,पण या सम हाच.

बोलेल तसा चालणार ...

त्यांचे एकच स्वप्न मी पूर्ण करू शकलो नाही ...

'तू शेत घे बाबा ! तू शेत घे!!हा त्यांचा तगादा ..'

पाचवीला पुजलेली गरिबी ....अजून मला जमले नाही ...ते गेले ! परत न येण्यास ,आठवणीचा वरदहस्त माझ्या पाठीवर ठेऊन ...

आज मितीला माझा मोठा लेक आदित्य ,लंडन येथून  दोन वर्षे कोर्स करून परत  आला ,हे कोड कौतुक बघण्यास माझे ,दादा (वडील) आणि बाबा (आजोबा)  नाहीत ,हो....😢😢😢            माझ्या fb वाल वरुण

पळस आणि पांगारा

 पळस आणि पांगारा 

पळस :  फ्लेम ऑफ फॉरेस्ट

( पळस ,पिवळा ,काळा आणि पांढरा रंगात पाहावयास मिळतो ) 

 ही भारतात उगवणारी एक आयुर्वेदिक औषधी वनस्पती आहे. याची पाने तळहाताएवढी रुंद व जाड असतात. जेवणाच्या पत्रावळीसाठी याचा उपयोग पूर्वी खूप होत असे . 

सालीवर पडलेल्या किंवा पाडलेल्या खाचांतून व भेगांतून लाल रस पाझरतो व सुकल्यावर त्याचा विशिष्ट गोंद बनतो, त्याला इंग्रजीत 'ब्युटिया गम' किंवा 'बेंगॉल कीनो' म्हणतात.

यज्ञ आणि हवनात पळसाची पाने वापरली जातात. धार्मिक कार्यात वापरण्यात येणारी भांडी बनवण्यासाठी पळस लाकडाचा वापर केला जातो. त्याची फुले देवी सरस्वतीला अर्पण केली जातात. 

 

पळसाला पाने तीनच  पळसाच्या झाडाला पाने तीन पानाच्या समुहातचं असतात, यावरून पळसाला पाने तिनचं ही म्हणं मराठी रुढ झालेली आहे. या वनस्पतीला इंग्रजीत फ्लेम ऑफ फॉरेस्ट असे म्हणतात, कारण पानगळीनंतर आलेल्या लाल रंगाच्या फुलांना ज्वाला सारखा आकार असतो संपूर्ण झाड पेटल्या सारखे दिसते .

शोभिवंत फुलांसाठी प्रसिद्ध असलेला वृक्ष. पळस हा पानझडी वृक्ष फॅबेसी कुलातील असून त्याचे शास्त्रीय नाव ब्युटिया मोनोस्पर्मा आहे. तो मूळचा दक्षिण आशियातील असून पाकिस्तान, भारत, बांगला देश, म्यानमार, थायलंड, इंडोनेशिया व मलेशिया या देशांतील उष्ण प्रदेशांत आढळतो. महाराष्ट्रात तो पानझडी वनांमध्ये आढळतो.

पळस हा मध्यम आकाराचा वृक्ष सु. १५ मी. उंच वाढतो. खोडाचा घेर १.५–१.८ मी. असतो. साल राखाडी, निळसर वा फिकट तपकिरी असून तिच्या लहान-मोठ्या ढलप्या सोलून निघतात. सालीवर पडलेल्या किंवा पाडलेल्या खाचांतून व भेगांमधून लाल रस पाझरतो. हा रस सुकल्यावर त्याचा विशिष्ट डिंक बनतो. त्याला इंग्रजीत ब्युटिया गम किंवा बेंगॉल कीनो म्हणतात. पाने संयुक्त, एकाआड एक व पिच्छाकृती असून मोठी व त्रिदली असतात. जानेवारी ते मार्च महिन्यांत या वृक्षाला केशरी-लाल रंगाची फुले येतात. फुले मोठी, द्विलिंगी व बिनवासाची असून ती फांद्यांच्या टोकाला किंवा पानांच्या बगलेत लांब मंजरीवर येतात. ती अनेक व सु. २.५ सेंमी. लांब असतात. त्यामुळे ज्या परिसरात पळसाची झाडे असतात तो परिसर या भडक रंगाच्या फुलोऱ्यांमुळे दूरवरून पेटल्यासारखा वाटतो. म्हणून इंग्रजीत त्याला ‘फ्लेम ऑफ द फॉरेस्ट’ म्हणतात. शिंबावंत फळे १५–२० सेंमी. लांब व सु. ४.५ सेंमी. रुंद असतात. त्यात एकच बी असते.

पळसाचे लाकूड काळपट पांढरे असते. त्यावर पाण्याचा परिणाम होत नाही, म्हणून मोटेसाठी व विहिरींच्या काठावर बांधकामासाठी त्याचा वापर होतो. पाने राठ व कडक असतात. त्यांपासून पत्रावळ्या तयार करतात. फुलांपासून केशरी रंग मिळतो. त्याचा वापर होळीचा रंग व कपडे रंगविण्यासाठी केला जातो. फुलाच्या रंगाकडे डास आकर्षित होतात आणि त्यातील मकरंदामध्ये ते अंडी घालतात. परंतु ही अंडी उबत नाहीत. त्यामुळे डासांची निर्मिती कमी होते. खोडापासून मिळणाऱ्या डिंकाचा वापर औषधात करतात. त्यातील टॅनिनाचा कातडी कमाविण्यासाठी वापर करतात.

पळस हे उत्तर प्रदेश राज्याचे राज्य फूल आहे . भारतीय डाकतार विभागातर्फे सन्मान म्हणून पाळसा च्या फुलाचे पोस्टाचे तिकिट छापले होते . कालिदासणी पळसाला ' ऋतुसंहार ' हे नाव दिले आहे . पळसला पर्यायी बेल आहे . पळस किवा बेल झाड लावले .

पळसाला संस्कृत मध्ये पलाश असे म्हणतात. पलाश अर्थ फुलाणि दावरलेले झाड . विदर्भात याला ' तुळीप असे नाव आहे .

पळसाला पाने तीन असे आपण म्हणतो . ही केवळ एक युक्ति नसून त्यात गहन अर्थ दडलेला  आहे . असंग्रह आणि संयमाची सूचना देणारी युक्ति आहे ती . किती ही माया गोळा करा पण तुम्ही प्रमाणातच वापरू शकता , उपयोगी लावू शकता ,बाकी सर्व व्यर्थ आहे असा संदेश आहे यात याची पाने त्रिदलिय असल्याने याचे संस्कृत नाव ‘ त्रिपटक ‘ असे आहे .

पांगारा : 

एक काटेरी पानझडी वृक्ष. पांगारा या वृक्षाचा फॅबेसी कुलात समावेश केला जातो. त्याचे शास्त्रीय नाव एरिथ्रिना इंडिका असे आहे. एरिथ्रिना व्हॅरिगेटा  या शास्त्रीय नावानेही तो ओळखला जातो. मूळचा भारतीय असलेल्या या वृक्षाचा प्रसार म्यानमार, पाकिस्तान आणि अन्य आशियाई देशांतही झालेला आहे. भारतात फुलांच्या रंगांनुसार पांगाऱ्याचे तीन प्रकार आढळतात : लाल, शेंदरी आणि पांढरा. त्यांपैकी पांढरी फुले येणारा पांगारा हा दुर्मिळ असून लाल फुले येणारा पांगारा सर्वत्र आढळून येतो .

पांगारा हा वृक्ष सु. २७ मी. उंच वाढतो. याच्या खोडाची साल पातळ, करड्या रंगाची, क्वचित पिवळी व खडबडीत असते. याला लहान आकाराच्या अनेक फांद्या असतात आणि त्यांना शंकूच्या आकाराचे काटे असतात. पाने संयुक्त, त्रिदली व मोठी असून पर्णिका एकाआड एक व १०–१५ सेंमी. लांब असतात. लांब फुलोऱ्यावर फुले मोठी व आकर्षक असून ती लाल, शेंदरी किंवा पांढऱ्या रंगाची असतात. ती बिनवासाची असून त्यांत मकरंदाचे प्रमाण जास्त असते. म्हणून अनेक पक्षी व भुंगे फुलांमधील मकरंद मिळविण्यासाठी फुलांभोवती घिरट्या घालताना दिसतात. फळ (शेंग) १३–३० सेंमी. लांब, काळ्या रंगाचे आणि लंबगोलाकार असते. त्यांत ६­-७ जांभळ्या व हलक्या बिया असतात. पांगाऱ्याची लागवड बिया किंवा कलम लावून करतात.

पांगाऱ्याच्या सालीचा लेप व्रण, सूज व सांधेदुखी यांवर लावतात. साल पित्तरोधक आणि कृमिनाशक आहे. ताज्या पानांचा रस कानदुखी तसेच दातदुखी यांवर वापरतात. कोकणात ताज्या पानांचा रस कृमिनाशक म्हणून वापरतात. लाल पांगाऱ्याच्या पाकळ्यांपासून लाल रंग, तर शेंदरी पांगाऱ्याच्या पाकळ्यांपासून शेंदरी रंग मिळवितात. या वृक्षाचे लाकूड हलके व टिकाऊ असल्यामुळे त्याचा उपयोग खेळणी, हलक्या वस्तू (उदा., फळ्या, खोकी, तक्ते, आगकाड्या, पळ्या, चाळणीच्या चौकटी इ.) बनविण्याकरिता करतात. चहाच्या किंवा कॉफीच्या मळ्यांत आणि बागांमध्ये सावलीसाठी तसेच मिरवेल, नागवेल, द्राक्षवेल इ. वेलींना आधार देण्यासाठी मुद्दाम पांगारा वृक्षाची लागवड करतात.

                                                                                       पळस 

पांगारा 

लेख आवडला तर जमेल तसे प्रोत्साहन राशी दान Gpay करा . 

प्रा बी आर शिंदे ,नेरूळ नवी मुंबई - ७०६ 

गुगल आणि मराठी विश्वकोश यांच्या माध्यमाने संकलन . 

पळस : फ्लेम ऑफ फॉरेस्ट

 

पळस :  फ्लेम ऑफ फॉरेस्ट

( पळस ,पिवळा ,काळा आणि पांढरा रंगात पाहावयास मिळतो ) 

 ही भारतात उगवणारी एक आयुर्वेदिक औषधी वनस्पती आहे. याची पाने तळहाताएवढी रुंद व जाड असतात. जेवणाच्या पत्रावळीसाठी याचा उपयोग पूर्वी खूप होत असे . 

सालीवर पडलेल्या किंवा पाडलेल्या खाचांतून व भेगांतून लाल रस पाझरतो व सुकल्यावर त्याचा विशिष्ट गोंद बनतो, त्याला इंग्रजीत 'ब्युटिया गम' किंवा 'बेंगॉल कीनो' म्हणतात.

यज्ञ आणि हवनात पळसाची पाने वापरली जातात. धार्मिक कार्यात वापरण्यात येणारी भांडी बनवण्यासाठी पळस लाकडाचा वापर केला जातो. त्याची फुले देवी सरस्वतीला अर्पण केली जातात. 

 

पळसाला पाने तीनच  पळसाच्या झाडाला पाने तीन पानाच्या समुहातचं असतात, यावरून पळसाला पाने तिनचं ही म्हणं मराठी रुढ झालेली आहे. या वनस्पतीला इंग्रजीत फ्लेम ऑफ फॉरेस्ट असे म्हणतात, कारण पानगळीनंतर आलेल्या लाल रंगाच्या फुलांना ज्वाला सारखा आकार असतो संपूर्ण झाड पेटल्या सारखे दिसते .

 

 

पिवळ्या पळसामध्ये उच्च रक्तदाब, मधुमेह, मुतखडा, महिलांच्या मासिक पाळीची समस्या दूर करण्याची आणि बाळंतपणानंतर किंवा अति काबाडकष्टांमुळे शक्तिहीन झालेल्या स्नायूंना बळकट करण्याची क्षमता आहे.

काश्मीर ते कन्याकुमारी आणि ईशान्येतील अरुणाचल ते पश्चिमेकडील गुजरातच्या कच्छपर्यंतचा प्रदेश पाहता भारताला हवामानाची शीतोष्ण उतरंड लाभलेली आहे. जैवविविधतेने व्याप्त आणि नटलेला हा सारा परिसर! पर्यावरण अभ्यासकांच्या मते १० लाखांवर विविधरंगी, औषधी गुणयुक्त वनस्पतींची संपदा भारतभूमीत आहे. पैकी जेमतेम साडेतीन लाखांवरच वृक्ष-फूल-फळांची ओळख सुस्पष्ट झाली आहे. उर्वरित वनस्पतींच्या नावांचा उलगडा बाकीच आहे. यातील अनेक वनस्पती कालौघात नामशेष झाल्या.

 

काही लुप्त होण्याच्या मार्गावर आहेत, त्या त्यांच्यातील बहुमोल उपयोगी गुणांचा लाभ उठवता-उठवता संवर्धनाकडे दुर्लक्ष झाल्यामुळेच! यातलीच एक प्रमुख आणि दुर्मिळातील दुर्मीळ झालेली वनस्पती आहे पिवळा, पांढरा व काळा पळस!

 

पिवळ्या-पांढऱ्या पळसाचे मूळ शोधत गेलो तर त्याचे संदर्भ रामायणातील संजीवनीसारखे वेदादी पौराणिक ग्रंथांमधून आढळतात. पिवळ्या पळसाचे फूल हे महादेवाला अत्यंत प्रिय, अशी श्रद्धावंतांची धारणा आहे.

शिशिर ऋतूच्या आगमनाची चाहूल लागताच पळसाची झाडे बहरू लागतात. याच दरम्यान, महाशिवरात्रही असल्याने बहरलेल्या पिवळ्या पळसाची फुले महादेवाच्या पिंडीवर अर्पण केली जात. त्यासंदर्भातील उल्लेख पौराणिक वेद आदी ग्रंथांमध्ये आढळतो. पळसावर काव्यही लिहिले गेले आहे. वेदांच्या काही ऋचाही पळसाचा संदर्भ देणाऱ्या आहेत.

पळसाच्या पाना-फुलांच्या वर्णनातून एखादी उपमाही दिली गेली आहे. ‘किंशुक’ या नावानेही काव्यातून पळसाचे रूपक मांडले आहे. ‘काय त्या झाडावर पोपट (शुक) बसला आहे?’ अशी पृच्छाच ‘किंशुक’ या शब्दातून केली आहे. शिशिरागमनाला उन्हाचा रखरखाट जाणवू लागताच रानोमाळी बहरू लागलेल्या पळसाकडे दुरून बघितले तर केशरी, पिवळी, पांढरी फुले त्यांच्या पाकळय़ांतील टोकदार वैशिष्ट्यांमुळे जणू पोपट बसल्यासारखी भासतात, असे ते रूपक किंशुकमधून मांडल्याचे दिसते.

परभणीतील चारठाणा येथील निवृत्त मुख्याध्यापक आणि वेद, संस्कृतचे अभ्यासक शिवाप्पा खके हे पिवळ्या पळसावरील सुभाषित अत्यंत लयीत म्हणून दाखवतात. त्यातले रूपक उलगडून दाखवतात.

 

ब्रह्मवृक्ष पलाशस्तवं श्रद्धां मेधां च देहि मे ।
वृक्षाधिपो नमस्तेस्तु त्वं चात्र सन्निधो भव ।।

या सुभाषितामध्ये पळसाचे माहात्म्य सांगताना त्याला ब्रह्मवृक्ष म्हणूनही संबोधले आहे. सुभाषितामध्ये पळसाचे नाव ‘पलाश’ म्हणून आले आहे. अर्थात हे संस्कृत नाम. पळसाला वृक्षातील राजाही म्हटले गेले आहे. त्याला श्रद्धा व मेधा- म्हणजे बुद्धी प्रदान करण्याचे आर्जव वरील सुभाषितामधून केले आहे. वेद, पुराणात पिवळ्या पळसाला त्रिपर्ण, पलाश, पलंकषा, पलंकषी, अशी नामाभिधाने आढळतात.

 

इ.स. १८०० मध्ये भारतावर जेव्हा इंग्रजांचा अमल होता तेव्हा त्यांनी येथील जशी थंड हवेची ठिकाणे शोधली तशी त्या त्या ठिकाणच्या जैवविविधतेचाही अभ्यास केला. ‘बॉम्बे प्रेसिडेन्सी’ नावाचा एक वनस्पती-फुलांचा कोषच लिहिला. या ग्रंथांत अनेक दुर्मीळ वनस्पतींचा उल्लेख आढळतो. पिवळ्या पळसाला इंग्रजीत साजेसे ‘ब्युटिया मोनसपर्मा’ नाव आहे. हिंदीत पलश म्हटले आहे. धुळवडीला पारंपरिक रंग खेळण्याची परंपरा जपणाऱ्या बंजारा समाजात पळसाला केसुला म्हटले जाते.

 

पूर्वीच्या काळी धुळवडीला जे नैसर्गिक रंग खेळले जायचे त्यात केशरी, पिवळ्या, पांढऱ्या व काळ्या पळसाच्या फुलांचीच भुकटी असे. या फुलांच्या रंगांमध्ये उष्णता शामक घटक असल्याचे सांगितले जाते. या फुलांच्या भुकटीचे औषध म्हणून सेवनही केले जात असे.

अत्यंत औषधी गुणयुक्त, पिवळ्या-पांढऱ्या पळसाचे वर्णन जमिनीवरचे सोने म्हणून केले गेले आहे. अर्थात त्याला त्या वृक्षाचे बहुगुणी वैशिष्ट्यच कारणीभूत आहे. मात्र, पिवळ्या पळसाच्या मुळाशी सोने असल्याचा समज करून घेत त्यावर नाहक कुऱ्हाड चालवली गेली असावी आणि ही प्रजात लुप्त झाली असावी, अशी शक्यता वर्तवली जाते. वस्तुत: पिवळ्या पळसात अनेक आजार दूर करणारे गुण आहेत. त्यामुळे त्याला सोने म्हणून संबोधले जात असे

अलीकडे पर्यावरणाचा ऱ्हास हा जागतिक स्तरावरच चिंतेचा विषय झाला आहे. हवा, पाणी प्रदूषित होत आहे. दुर्मीळ आणि औषधीगुणयुक्त वनस्पती नामशेष होणे आणि निसर्गाचा समतोल राखण्यात हातभार लावणारी जैवविविधतेची साखळी तुटत जाणे हेदेखील त्यामागील एक कारण आहे.

 

हे दुष्टचक्र थांबवण्यासाठी पावले उचलणे गरजेचे असल्याची जाणीव करून देणारे कोणीतरी मार्गदर्शक असणेही तितकेच महत्त्वाचे आहे. त्यांचे मार्गदर्शन घेऊन दुर्मीळ वनस्पतींचे जतन करण्याच्या उद्देशाने त्यांचा धांडोळा घेणे क्रमप्राप्त आहे. याच उद्देशाने उदगीरच्या महाराष्ट्र उदयगिरी महाविद्यालयाच्या पर्यावरण विभागाचे प्रा. डॉ. जयप्रकाश पटवारी यांचा एक वनस्पती उद्यान विकसित करण्यासाचा प्रयत्न करणे आहे.

 

 महाविद्यालयातील दुर्मीळ वनस्पतींचा ठेवा जतन करणे, त्यात आणखी भर घालून नामशेष होऊ पाहणाऱ्या वनस्पतींचे बीज संकलित करण्यासह रोप निर्मितीचा प्रकल्प त्यांनी हाती घेतला आहे.

 

प्रा. डॉ. जयप्रकाश पटवारी यांनी पिवळ्या पळसातील औषधी गुण हेरून त्याचे बीज मिळवून त्यापासून रोपे तयार करण्याचे काम सुरू केले आहे. पिवळ्या पळसामध्ये उच्च रक्तदाब, मधुमेह, मुतखडा, महिलांच्या मासिक पाळीची समस्या दूर करण्याची आणि बाळंतपणानंतर किंवा अति काबाडकष्टांमुळे शक्तिहीन झालेल्या स्नायूंना बळकट करण्याची क्षमता आहे. कामशक्तिवर्धक, तारुण्य वाढवणारे गुण त्यात आहेत. अतिसार, अंगदुखीसह कित्येक आजार आणि दुखण्यांमध्ये पळसाचे सर्व घटक उपयोगी ठरतात. पिवळ्या पळसाचा डिंकही अत्यंत गुणकारी मानला गेला आहे. त्याचे लाडू पूर्वी बाळंतपणानंतर महिलांचे स्नायू बळकट करण्यासाठी दिले जात. अशा जैवविविधतेतील बहुगुणी, नामशेष किंवा लुप्त होत जाणाऱ्या वनस्पतींचे जतन आणि संवर्धन करण्याचा प्रकल्प डॉ. पटवारी यांनी उदयगिरीत राबवला आहे.

केंद्रीय पर्यावरण मंत्रालयाच्या एबीजी म्हणजे ‘असिस्टंट टू बोटॉनिकल गार्डन’ योजनेंतर्गत दुर्मीळ वनस्पती, बीजांचे जतन करण्याला प्रोत्साहन देणारा हा प्रकल्प आहे. केंद्रीय पर्यावरण मंत्रालय दिल्ली तर महाराष्ट्रात बोटॉनिकल सर्व्हे ऑफ इंडियाअंतर्गत असे प्रकल्प राबवण्यासाठी काही निधीही दिला जातो. वनस्पती उद्यान विकसित करणाऱ्या या योजनेसाठी महाराष्ट्रातून दोनच महाविद्यालयांची निवड झाली आहे. मराठवाड्यातून उदगीरचे महाराष्ट्र उदयगिरी हे एकमेव आहे. उदयगिरीत अनेक दुर्मीळ वनस्पतींचे जतन केले जात असल्याचे केंद्रस्तरावरून आलेल्या पथकाने पाहिले तेव्हा त्यात त्यांना कमतरता जाणवली ती पिवळय़ा पळसाची. दुर्मीळ झालेला का असेना पण पिवळा पळस मराठवाडय़ातच सापडेल, असे त्या पथकाने निदर्शनास आणून दिल्यानंतर पुन्हा नव्याने शोध सुरू झाला. महाशिवरात्रीनिमित्ताने महादेवाला प्रिय अशा पिवळय़ा पळसाच्या फुलांची चर्चा महिलांमध्ये सुरू झाली आणि पिवळा पळस उदगीरनजीकच्या जायभायचीवाडीत असल्याची वार्ता कानी आली. डॉ. पटवारी यांनी पिवळा पळस तग धरून असलेल्या शिवाराला भेट दिली आणि तेथील ग्रामस्थांशी संवाद साधून वृक्षाचे जतन करण्याचे आवाहन केले. त्याच्या बियांचे आता संकलन सुरू झाले आहे.

मराठवाड्यात पिवळ्या, पांढऱ्यासोबतच काळा पळसही पूर्वी आढळायचा. जो आता 

दुर्मिळात दुर्मीळ झाला आहे. काळ्या पळसाला तिवस किंवा भुत्या पळसही म्हणतात. मराठवाड्यात बीडजवळील तागडगाव व उदगीरनजीकच्या जायभायाचीवाडी येथे पिवळ्या पळसाचे एखाद-दुसरे झाड आजही आढळते. केशरी-तांबडा, पिवळा, पांढरा अशा पळसाच्या विविध प्रजातींबाबत किंवा रंगांबाबत अभ्यासकांमध्ये मात्र काही मतमतांतरेही आढळतात. औरंगाबाद येथील वनस्पती अभ्यासक प्रा. मिलिंद गिरीधारी यांनी अभ्यासकांमधील मतमतांतरे मांडली. अनेक अभ्यासकांच्या मते माणसाच्या त्वचेचा रंग जसा अल्बिनो या पेशीतील दोषांमुळे बदलतो तसा काहीसा प्रकार केशरी, पिवळा व पांढऱ्या पळसातील रंगांबाबत आहे.

 

उपयोग : 

आयुर्वेदात अशा अनेक औषधी वनस्पती आहेत ज्या विविध आजारांवर फायदेशीर आहे, त्यापैकीच एक पळस. पळस औषधी गुणधर्म असलेली एक झाड आहे आणि त्याचे सर्व भाग अनेक रोग आणि विकारांवर उपचार करण्यासाठी वापरले जातात. लाल फुलांमुळे पळसाला ‘फॉरेस्ट फायर’ म्हणतात. आयुर्वेदात पळस एक शक्तिवर्धक म्हणून वापरला जातो. 

 

पळसामध्ये अँटी-इन्फ्लेमेटरी, अँटी-बॅक्टेरिअल, वेदनाशामक आणि अँटी-ट्युमर गुणधर्म आहेत. यामुळे मधुमेह नियंत्रित राहतो, शिवाय लघवीचं प्रमाण वाढतं. त्याच्या पानांमध्ये तुरट आणि अँटी-ओव्हुलेटरी गुणधर्म असतात. त्याची फुलंसुद्धा अनेक गुणांनी समृद्ध आहेत. 

 

डोळ्यातील मोतीबिंदूचा उपचार :

मोतीबिंदू आणि रातांधळेपणा यासारख्या समस्यांपासून मुक्त होण्यासाठी पळस उपयुक्त ठरू शकतो. यासाठी पळसाच्या मुळांचा रस घ्या आणि डोळ्यांमध्ये घाला. असं केल्याने डोळ्याच्या इतर समस्यांपासूनही मुक्तता मिळेल. 

 

किडनी स्टोन दूर करतं :

साखर घालून पळसाच्या फुलांचं सूप बनवा. हे सूप दोनदा पिण्यामुळे मूत्रातील जळजळ दूर होईल आणि मूत्रपिंडातील स्टोनसुद्धा वितळतील. साखर न घालताही तुम्ही हे सूप बनवू शकता, ज्यामुळे यकृतासंबंधी समस्याही दूर होतील. 

 

सूज नाहीशी होते : 

पळस मुरगळ, जळजळ किंवा इतर कोणत्याही कारणामुळे होणारी सूज दूर करते. एका भांड्यात पाणी गरम करायला ठेवा. पाण्याला उकळी आल्यानंतर त्यावर जाळी ठेवून या जाळीवर पळसाची फुलं ठेवा. ही फुलं तुम्हाला जिथं सूज आली आहे, त्या भागावर लावा. दिवसातून दोनदा ही क्रिया करा. 

 

त्वचेसाठी फायदेशीर :

त्वचेशी संबंधित आजारांवर उपचार करण्यासाठीदेखील पळस प्रभावी आहे. यासाठी पळसाची साल कोरडी किसून घ्या. एक चमचा पळसाच्या सालीची पावडर घेऊन त्यात तूप आणि मध मिसळून दिवसातून दोनदा प्या. अँटी-एजिंग म्हणून हा एक चांगला उपाय आहे. 

 

पोट फुगण्याच्या समस्या दूर होते :

 पळसाची फुलं पचन संबंधित समस्यांसाठी उपयुक्त आहे. तुमचं पोट फुगल्यासारखं वाटत असेल तर पळसाची सालं घ्या आणि कोरड्या आल्यासकट पाण्यात उकळवा. हा काढा गाळून प्या. 

 

रक्तस्राव बंद होतो :

नाकातून  रक्त येणं हे नाकाच्या रक्तवाहिन्यांमधून रक्तस्त्राव होण्यामुळे होतं. याचे सर्वात सामान्य कारण म्हणजे कोरडं नाक किंवा नाकात दुखापत. पळसाची फुलं नाकाच्या रक्तस्त्रावात देखील उपयुक्त आहे. 5-7 पळसाची फुलं घ्या आणि रात्रभर पाण्यात भिजवून ठेवा. हे पाणी गाळून त्यात साखर मिसळून प्या. याने नाकाचा रक्तस्त्राव थांबतो. 

 

शरीरातील विषारी घटक दूर होतात :

पळसाच्या फुलांची पावडर तयार करा आणि दररोज 1-2 ग्रॅम पावडर पाण्यासह घ्या. चवीला कडू लागलं तरी यामुळे शरीरातील विषारी घटक शरीराबाहेर जाण्यास मदत होईल. 

(माहिती गुगल वरुण साभार )

लेख आवडला तर Gpay करून मदत करा .  

 

प्रा बी आर शिंदे ,नेरूळ नवी मुंबई